De cartoonist die verdriet omzet in een emo-fabel: "Ik wilde gewoon even mijn hart uithuilen."

Er zijn mensen die denken dat alles al gezegd en gedaan is in de stripwereld, dat er geen ruimte meer is om te verkennen, dat de marges al genoeg verkend zijn. Dan verschijnt Natalia Velarde met Encías Quemadas (Reservoir Books), haar debuutwerk, en stoot je letterlijk uit het kader. Velarde debuteert in de graphic novel met een autobiografische fabel, geboren uit puur experiment. Haar strip breekt met de traditionele strip, met een bijna ongebreidelde lijn die haar eigen regels bepaalt . Het is somber, het is suggestief, het is gedurfd; en zoals ze het zonder enige schaamte of vooroordeel noemt: "Het is heel emotioneel ."

De strip ontstond uit de behoefte om verschillende vormen te verkennen, legt de auteur uit. "Het begon met het idee om graphic journaling, fictie, poëzie, abstracte kunst te verkennen... Ik wilde zien hoe ik dat allemaal kon combineren met een meer klassieke verhaallijn. Ook met de mythologische verhalen waar ik eerder mee had gewerkt, en dromen."

De dromerige kwaliteit is essentieel voor Velardes graphic novel-universum, en het autobiografische karakter van het verhaal gaat veel, veel verder: alle dromen die in het verhaal onthuld worden, zijn haar eigen dromen. Voor de illustrator, binnen het verhaal zelf , "zijn die dromen het meest echt." Vanaf dat moment hoefde ze die alleen nog maar te versmelten met haar "diepste zelf".

De illustrator transformeert haar diepste angsten in een pad om te verkennen (en van te genieten) en maakt er haar bondgenoten van. "Het is verbazingwekkend hoe je soms werkt met ideeën die je al jaren kent zonder dat je het beseft," zegt ze. Het verliezen van haar hond, Tapón, was altijd haar grootste angst geweest; dus met Encías Quemadas (Verbrand Tandvlees) probeerde ze die angst vast te leggen: "In wezen is het een vlucht vooruit, een poging om te ontsnappen aan de emoties die gepaard gaan met de dood van iemand die je heel dierbaar is. Maar het is ook een weerspiegeling van de angst om volwassen te worden."

Voor haar vertegenwoordigt de dood van haar trouwe Tapón "een teken dat een voor en na markeert" ; een manier om te verwerken dat de wereld die ze in haar jeugd kende, was achtergelaten. "Het verlies van dat kleine ecosysteem is heel eng. Voor mij is dat volwassen worden: het verlies van die stam die je al sinds je kindertijd begeleidt. En Tapón was het begin van dat bewustzijn." Haar reactie was de verwachte: "Ik wilde uit volle borst huilen, en dat was het." Maar het leven draait niet om steriel drama, en het uiteindelijke werk moest die dualiteit in stand houden. "Ik wilde laten zien dat het leven een mix is van heel moeilijke en heel mooie dingen", stelt Velarde.

Vanuit haar meest persoonlijke zelf komt het verhaal van Dogskin naar voren, een vreemd wezen, deels dier en deels mens. In een apocalyptische wereld waar monsters uit de marges tevoorschijn komen , gaat de hoofdpersoon op zoek naar de Auteur , zodat hij een beter einde voor dit verhaal kan schrijven.

Verdriet en rouw doordringen de lijnen van elk van Velardes illustraties. Ze werkt meestal op papier, maar ze schuwt digitaal werk niet. Sterker nog, haar debuutstrip maakte ze bijna volledig in dit formaat: "Voor mij is er geen verschil tussen handmatig en digitaal werk, tenminste niet in mijn manier van werken. De bewerking van de pagina's is zeer vergelijkbaar. Ik maak vaak beeldend." Hoewel het in wezen een strip is die met behulp van software is gemaakt, blijven de pagina's van Encías Quemadas visueel en schreeuwen ze vakmanschap uit: "Als ik vind dat iets te digitaal is geworden of textuur mist, scan ik traditionele texturen en voeg ik die toe. Ik werk ook met digitale penselen die de werkelijkheid vrijwel getrouw weergeven." Het maken van elke pagina kostte haar tussen de 15 en 19 uur werk . Als ze er een niet kon vinden, zegt ze, kon ze er wel een week over nadenken. Het resultaat: een creatief proces van drie volle jaren. "In theorie had het één jaar moeten duren," lacht ze. Maar het leven gaat door en het lijkt haar helemaal niets te kunnen schelen.

Een groot deel van de reden voor zo'n langdurige behandeling was loslaten. Velarde begon met abstracte concepten, zonder enige richting; en dat... vindt hij geweldig. Want als alles een spel is, gaat het veel beter. "Je geniet er duizend keer meer van als je niet weet waar je naartoe gaat," zegt hij.

Elke kunstenaar vindt zijn toevlucht in zijn werk, en Burnt Gums is hun plek, hun bubbel. "Het is een plek waar ik erg egoïstisch ben. Maar hé, ik heb dat egoïsme nodig om gelukkig te zijn," bekent hij. Of het een intelligente beslissing is of niet, is een heel andere vraag. Toewijding aan je kunst brengt risico's met zich mee: "Het kost veel tijd, maar tegelijkertijd zit je in zeer precaire omstandigheden, en realistisch gezien, hoeveel tijd kun je je hiervoor veroorloven? Ik ken mensen die dat deel van zichzelf letterlijk liever begraven, omdat de echte wereld het overneemt."